Door samenwerking, vertrouwen en lef maken we verschil en geven we kleur aan het onderwijs voor praktische lerende kinderen.

Mijn verhaal over kleur geven, verschil maken begint bij een paar mensen. Voor mij waren het vanuit Het Hooghuis Jeroen, Henk, Sara en Patrick die dat deden. En dan eigenlijk niet eens voor mij, maar vooral voor de kinderen waar ik iets voor wilde doen.

Het verhaal van “de werkplaats” begint met “de TOPklas”. Zo heette we eerst op onze eigen school. Theorie Over Praktijk. We koppelden leerdoelen aan “iets doen/ iets maken”. We wilden met hout aan de gang, maar op school stonden alleen erg roestige figuurzagen in de kast. “Daar wordt geen enkel kind blij van”, dacht ik. De stoute schoenen aangetrokken en gemaild naar de Singel. Of we van hun mooie ruimte gebruik mochten maken. Henk, die nogal van innovatie en samenwerking is, gaf toestemming en het 1e zaadje van samenwerking was gepland.

De 2e persoon die ik heel dankbaar ben is Patrick. Hij zag de kinderen bezig in het houtlokaal en zei “ik vind het ook wel leuk om een iets met deze kinderen te maken. Een klokje of zo. Is dat iets?” En of dat iets was! Patrick heeft er met al zijn enthousiasme en vlotte babbel voor gezorgd dat niet alleen hij, maar ook andere Hooghuis collega’s nieuwsgierig werden naar “de werkplaats” en langzaamaan gingen er steeds meer mensen openstaan om mee te werken.

Mijn eerste contact met Jeroen begon met een lunch. Een lunch op onze net nieuwe school. De kinderen van de (destijds nog) TOPklas hadden, vanuit hun eigen achtergrond, een gerecht gemaakt. We hadden de ouders, leraren en ook de bestuurders uitgenodigd. Dus ook Jeroen. Hij had toen wel al wat gehoord over wat we aan het doen waren, maar tijdens de lunch vroeg hij door over het waarom, de wat en de hoe. Hij was enthousiast, dacht ik, tot hij besloot met de zin “wel goed dat je gezegd had dat de gerechten vanuit de achtergrond van de kinderen kwam, anders had ik er dat niet uitgehaald”. Oh, dacht ik toen, hij vond het dan een ratjetoe…. Dan zal het wb doorontwikkelen niks worden, vreesde ik.

Tot een bezoek van Martijn aan de Singel. Die zag het “in het echt” en zei tegen me dat hij met mij én Jeroen om tafel wilde, want dit idee had potentie. Zo gezegd zo gedaan. We zaten een poosje later met 3-en om tafel. Kei zenuwachtig was ik. Zouden deze 2 bestuurders het iets vinden? Ikzelf vond het een goed idee, vanwege meerdere aspecten, maar was dat niet teveel door de spreekwoordelijke roze bril bekeken?
Daar waar ik dacht dat Jeroen na de lunch niet zo enthousiast weggegaan was, bleek nu het tegendeel. Hij zag, net als Martijn, de potentie. Dacht mee, ook kritisch. Stelde moeilijke vragen, vragen waar ik geen antwoord op had, want tja… ik had nog nooit iets van projectleiderschap gedaan en mijn denken was tot nu toe vooral vanuit het kind geweest. Niet vanuit een overhead.

Het tweede overleg werd gepland, maar nu was het ook met Sara en Henk erbij, twee teamleiders, die moesten mee gaan denken. Henk kende ik al, Sara nog niet. Tikje zenuwachtig weer ging ik het overleg in. Vandaag was het “go” of “no go”. Het idee van een praktijkklas werd goed ontvangen en doorontwikkeling werd het! Sara zei op het einde: “Judith, heb jij wel in de gaten wat dit betekent?”. Ze bedoelde voor mij, als kartrekker. Ik zei “ja, maar ik heb nog nooit iets gedaan. Ik weet niet of ik dat wel kan”. Waarop Jeroen zei: “dat kan jij, dat weet ik zeker”.

Dat vertrouwen, dat was wat ik nodig had. Dat gaf me het gevoel dat het ging lukken en we iets neer gingen zetten voor deze kinderen. Deze kinderen, waar nog niks voor was in Oss. Deze kinderen, die vaak in 1 adem met de term “kansenongelijkheid” genoemd worden. Voor hen moesten we iets doen, het werd de hoogste tijd.

De steun die Jeroen toen uitsprak, het meedenken van Sara en Henk en het enthousiasme van Patrick hebben verschil gemaakt voor deze doelgroep. Die steun en betrokkenheid die is tot op de dag van vandaag gebleven. Toen in woord, maar later ook in daad. Inmiddels doen er 48 kinderen mee met “de werkplaats”, zoals we inmiddels heten. Ben ik niet meer alleen, maar werken er 3 fantastische leraren met deze kinderen, met onze kinderen. We hebben een klein team, fijne mensen, 3 toppers, met verschillende expertises en dat maakt het zo’n sterk team.

Ik ben heel blij met alles wat er nu voor deze kinderen is en we voor hun ontwikkeling kunnen betekenen. Niet alleen op onderwijsvlak, maar in de brede zin van “ontwikkelen en worden”. Zonder de steun van de collega’s van Het Hooghuis was dat niet gelukt.

(En zonder Martijn en ondergetekende ook niet uiteraard, maar nu vieren we 25 jaar Hooghuis. En nog een extra dank aan de Hooghuis collega’s van de PR. Zij hebben ontzettend geholpen met het “de wereld ingooien”).

Ingezonden foto’s